خاطره ای از مادر یک آلبینیسم

مامان تعریف میکنن وقتی نوزاد بودم ی روز میرن حرم امام رضا و روبروی ضریح میشینن،همون نزدیکی هم گویا دوتا آخوند نشسته بودن گویا آخوند بچه هم بودن ( یعنی جوان) من خواب بودم و نمی دونم توی بغل مامان بودم یا مامان گذاشته بودم زمین که میشنوه  یکی از اون دو نفر مرد خدا به اون یکی میگه نگاه کن اون بچه رو ، قدرت خدا چشم نداره ، مامان میگه به قدری عصبانی شدم به قدری عصبانی شدم که نشستم تا تو بیدار شی و هی خدا خدا میکردم اونا نرن، تا بلاخره چشای آبیت رو باز کردی، برداشتمت و رفتم جلوی اون بنده خدا و نشونت دادم و با صدای بلند گفتم این چشم نداره؟ چشماتو باز کن نگاه کن چشششماشو ببین و ......
علت اشتباه اون بنده خدا هم حتما این بوده که پوست من سفید بوده و دقت نکرده که مژه ها و ابروهام هم بور بوده و یهو بنظرش اومده من صورتی دارم بدون چشم که لازم دیده قدرت خدا رو به دوست دیگش هم ثابت کنه و لذا من رو به اونم نشون داده :)))))))))))))))))) بدون توجه به اینکه دل مادر اون بچه ممکنه چقدر بشکنه
چرا اینقدر تفاوت آدم ها برامون عجیب و غریبه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ چرا به خودمون حق میدیم در مورد همه چیز اظهار نظر کنیم؟ اگر خود ما دچار اون تفاوت باشیم چه توقعی از دیگران داریم؟ اینکه با دهان باز و چشمهای گشاد شده درحالی که خدا رو شکر میکنن به ما نگاه کنن؟
حالا این وسط من فقط رنگ موهام ، ابروهام و مژعه هام با دیگران متفاوت بود و سفید پوست بودم وای به حال اون عزیزی که راه رفتنش کمی مشکل داره، وای به حال اون عزیزی که ..............