با خودم فکر کردم اگه منم تبدیل بشم به یکی از اون رقم هایی که هر 24 ساعت اعلام میکنن اونوقت.....
اونوقت هنوز خیلی چیزها رو نگفتم به دیگران
به مامانم به اندازه کافی نگفتم دوستش دارم نگفتم کل زندگیم رو مدیون زحمت ها و صبوری ها و گذشت ها و مهربونی های اونم
به خواهرام به اندازه کافی نگفتم ممنونم ازشون بابت اینکه همیشه زحمت کشیدن و ی بخش از زندگی من رو هندل کردن
به همسر جان نگفتم به اندازه کافی که عاشقشم، عاشق حرف زدنش، عاشق نگاهش، عاشق لحن کلامش، عاشق چشاش عاشق صبوریش عاشق مهربونیش عاشق همه سفسطه بازی هاش، عاشق صغری کیری چیدنش و راضی کردنم به هرچی که میخواد نگفتم که هر روز در طی این 12 سالی که میشناسمش عشق به اون بوده که حالم رو خوب میکرده و هروقت قهر بوده باهام روزم تلخ تلخ بوده
به پسرام نگفتم به اندازه کافی که میمیرم براشون ، عاشقشونم و دونه دونه سلول های وجودم به عشق اوناست که زنده هستن ، نگفتم دنیام با اوناست که رنگ میگیره
به بابام نگفتم که چقدر دوستش دارم
به همکارام نگفتم که خوشحالم از بودنشون
به خاله هام و داییم ها عموهام و....نگفتم
به...............
کاش خداوند کمک کنه و هممون بگدریم به سلامت از این دوره ولی کاش هممون هم یاد بگیریم به هم بگیم که چقدر هم رو دوست داریم
سلام
عه برعکس که من هیچوقت در ابراز عشق و دوستی و دوست داشتن و تشکر و پیشقدم در آشتی و ....کوتاهی نمی کنم مگر روزی که زیر خاک باشم
منم سعی میکنم همیشه ابراز کنم ولی خب بنظرم اگر ی روزی قرار باشه نباشم حتم به یقین کم ابراز کردم دوست داشتن هام رو -نمیدونم چرا اینجوری به نظرم میاد شاید بعد مادر شدن اینقدر درگیر شدم که کمتر فرصصت میکنم به دیگران بگم دوستشون دارم و صرفا به پسرام میرسم هر لحظه این رو یادآوری کنم
ایشالا همیشه سلامت باشی
